بنام خالق عشق
...خدا نه این همه دور بلکه بسیار نزدیک است و خدایی‌شدن نه عملی خارج از زندگی معمولی بلکه فرایندی است که در متن زندگی انسانی رخ می‌دهد و با همین رفتارهای عادی انسانی هم می‌توان خدایی شد و خدایی زیست...
در تصور خیلی از ما، خدایی‌شدن کار بسیار سختی است. خدا در دوردست‌ها نشسته است و انگار امکان رسیدن به نقطه‌ی مطلوب که همان خدایی‌شدن است، هم‌چون آرزویی بلند و دست‌نیافتنی به نظر می‌رسد. خیلی وقت‌ها هم که می‌خواهیم خدایی زندگی کنیم یک گوشه‌ای می‌نشینیم و مدام ذکر می‌گوییم به این امید که خداوند از دل این ذکرها در بیاید و دست ما را بگیرد و اخلاق ما را به خود پیوند بزند. در ذهن بسیاری از ما، آدم‌های خدایی و الهی، آدم‌هایی هستند که از دنیا فاصله گرفته‌اند و یک سو نشسته‌اند و معمولاً سری به پایین دارند و چشم‌هایشان نیمه‌باز است و مدام «هوهو» می‌کنند. انگار قرارست برای الهی‌شدن و رسیدن به هدفی که خداوند برایمان مقرر داشته، زندگی‌ای خارج از زندگی ما می‌طلبد.
یعنی هر انسانی باید دو زندگی داشته باشد؛ یکی زندگی معمولی و انسانی و دیگر زندگی خدایی و ملکوتی. این یعنی هر وقت خواستی خدایی و ملکوتی زندگی کنی باید دست از زندگی معمولی‌ات بکشی و هروقت می‌خواهی معمولی زندگی کنی دیگر نمی‌شود به خدا اندیشید و با خدا زیست.