هیجانی به نام اندوه در دوران عقد

بنام خالق عشق
دوران شادی یا غم و اندوه؟

نشاط روزهای ابتدایی که دور می‌شود، به دردی مبتلا می‌شوید که تنها خود از آن آگاهید. نه به درمانش کسی را معتمد می‌دانید و نه نگفتنش را روا. حسی را که به سبب حال و هوای جدید لمس می‌کنید، آزارتان می‌دهد. افکار سخت و پریشان روزهای عقد رهایتان نمی‌کند، به اندوهی روی می‌آورید که آرامش را از خلوت و شادی را از حضورتان می‌گیرد.
اضطراب جدایی از خانواده و رویارویی با همسر و فکر روابط و کار و زندگی همه جمع می‌شوند تا شما را در خود فرو برند.
دوران عقدتان همانند یک عمر بر شما می‌گذرد. تمام وقت به ذهن‌تان فشار می‌آید، همه چیز دارد دست به دست هم می‌دهد تا فقط اندوه و ناراحتی‌ برایتان رقم بخورد. بی‌حوصلگی و سردرگمی گاه آن‌قدر زیاد می‌شود که تحمل همراهی همسرتان را از دست می‌دهید و بـا حرف زدن هم درست نمی‌شوید. در این میان واکنش سریع نیز وضع روحی‌تان را بدتر می‌سازد، ولی تأمل بر این‌که کجا چه باید کرد، یاری دهنده است.
در واقع، غمگینی و دل نگرانی‌های مرسوم دوران عقد کاملاً طبیعی است، اما اگر فراتر از حد خود روند، مشکل‌ساز می‌شوند. در خود فرورفتن و افسردگی، نشاط و شادی با هم بودن شما را از بین می‌برد. رنج‌ها و اندوه‌های زندگی همیشه هستند و فقط در آشنایی اولیه کمی بیشتر نمود پیدا می‌کنند. به جای آن‌که آرام و دمادم اندوهناک باشید، راهی برای رهایی از این برهه بیابید و لذت و دلنشینی عقد را برای خود و همسرتان ماندگار کنید. ایمان به لطف پروردگار را از یاد نبرید و بر این باور استوار بمانید که حضورش هر اندوهی را از بین خواهد برد.

لیلا کیانیان/ کارشناس علوم اجتماعی