رفتار صمیمانه کلامی همسران در دوران عقد

بنام خالق عشق
عشق در سخن چیز دیگری است

حـس غریب و خوشایندی است، وقتی دل و فکر راهی برای رهـایی از تنهـایی می‌یابد. عقـد که می‌کنی از سـویی به نشاط و امیـد می‌رسی و از سویی شرم و ترس و نگرانی پریشانت می‌‌کند. برا‌ی با هم بودن باید شناخت و دانست و حالا در این ایام می‌توانی بدانی و بشناسی.
به خودت که می‌آیی رسمیت و قانون از بین رفته است و حد و مرز کارش را می‌کند. نه می‌توانی مانند همسر زیر یک سقف باشی و نه می‌توانی همراه نباشی. دوران عقد با ابراز مهرهایی مأنوس است که اگر نخواهی، از پس سختی ایام نمی‌توانی برآیی. باید حرف بزنی، صمیمانه و با احترام. گاهی لازم است تمام اشتیاق دیدار را در سلامت بگنجانی یا حسرت رفتن را در بدرقه‌هایت به او برسانی. پس سخت نیست اگر گاهی به نـام کوچک صدایش کنی تا شاد ‌شود. به الفاظ صمـیمی و دلنشین که عادت کنی، به تـدریج از شرم و هراست کاستـه می‌شود و می‌دانی که می‌توانی.
اگر سنگین و گرفته بودی، باز هم شوخ طبعی را در کنار حرفهایت قرار بده. بگذار بداند که برایش آماده‌ای، آن‌چه از زندگی و همراهی‌اش می‌خواهی، همه را برایش بگو. کلمه به کلمه عنوان کن تا با کلامت احساس آرامش ‌کند. وقتی از میان رنج و خستگی، صمیمیت و عشق را دریافت می‌کند، امیدوار می‌شود و زندگی شیرینی در ذهنش ترسیم می‌گردد.
در حقیقت، کلام آرام، مطمئن و صادق همسران به آن‌ها کمک می‌کند تا احساس امنیت را تجربه کنند و یکدیگر را بیش از پیش درک نمایند. آن‌ها به تدریج با واقعیات زندگی هم روبرو می‌شوند و با آمادگی کامل به سوی زندگی مشترک قدم برمی‌دارند. به بیانی دیگر، اگر از همان ابتدا بدون کتمان و کنایه و طعنه هم‌کلام شوند، به یقین در اشتراک روزهای آتی سربلند خواهند بود. چرا که به جای خشونت و ترس، از بیان مشکلات در روابط و زندگی ابایی ندارند و می‌دانند که عشق در سخن چیز دیگری است و سعادت به بار می‌آورد.

لیلا کیانیان/ کارشناس علوم اجتماعی