اولین نوروز با نامزد محترم
بگذارید طور دیگر برای تان تعریف کنم. من یک خانواده کاملا سنتی دارم. مراسم ازدواج برای ما پر است از باید و نباید های تعریف نشده! چیزهایی مثل قباله پیچ و خلعتی و شب چله ای و... که جای خود را دارد.
ما رسم داریم حتی
اعیاد کوچک هم به عروس و داماد کادو بدهیم. حال عید نوروز که جای خود را
دارد. از طرفی خانواده من رسم دارند تا وقتی دختری عقد کرد، هنگام عید،
همسرش برای او خرید انجام دهد.حال من مانده ام که چگونه به همسرم بگویم که
امسال شما باید برای من لباس و لوازم دیگر بخرید و از طرفی وقتی عید برای
دیدنم می آیید یک هدیه مناسب مانند طلا هم همراه خودتان بیاورید.ازطرفی همه
داماد ها در خانواده ما این کار را انجام می دهند.
اما همسر من
دانشجوست و نمی تواند این قدر هزینه کند. نمی دانم چگونه به خانواده خودم
بگویم که دور برخی از آداب و رسوم را فاکتور بگیرند. نگرانم و دلشوره دارم و
این موضوع بر روابط من و همسرم تاثیر گذاشته است.
شرح حالی که خواندید،
یک داستان نیست. واقعیت و احساس یک دختر خانم در دوران عقد کردگی است و
نگرانی هایی که این فرصت خوب برای شناخت را از او گرفته.او بجای آنکه این
ایام به فکر آینده ای باشد که باید باهم بسازند، درگیر حرف ها و اداب و
رسومی است که هیچ پشتوانه منطقی ندارد.
هدیه قرار است الفت و مهربانی را
زیاد کند، باید خود جوش باشد و مثل مشق های اجباری دوران مدرسه، فرد را
کسل نکند. حال در فرهنگ ما برخی از هدایای دوران نامزدی و عقد کردگی مانند
جریمه های طولانی است که باید از یک کلمه صد بار می نوشتیم!
در چنین شرایطی هدیه می
تواند درست کارکردی بر خلاف آنچه بخاطر آن ساخته شد، داشته باشد.مثل آب
دریا که بر تشنگی می افزاید چون شور است و کارهایی این چنینی هم بر
اختلافات اضافه می کنند چون شورش را در می آورد.
هدیه دادن گاهی با
توقعات کاذب و تجملات بی‌شماری همراه می شود و بعد از مدتی کم کم جنبه‌ی
وظیفه پیدا می کند. از همه این ها مهم تر، در میان دلهره های مالی دختر و
پسر که در دوران عقد مرسوم است، هدیه دادن می تواند یک بار به بارهای مالی
این دوران اضافه کند.
اما واقعا باید با این نوع آداب و رسوم چگونه
رفتار کنیم؟ در قدم اول بهتر است جوان تر ها بجای آنکه خودشان را بسپارند
به دست اینگونه حرف ها در فضایی مناسب با خانواده های شان صحبت کنند.بگویند
که نمی خواهند کاری را صرفا چون همه انجام می دهند انجام دهند. با یک
فرهنگ سازی درست بسیاری از این مشکلات حل می شود.
بحث
اینکه آیا خرج و مخارج دختر در زمان عقد بر گردن همسرش هست یا پدرش هم
بستگی به فرهنگ خانواده ها دارد و هیچ قانونی در ایران وجود ندارد که بعد
از دوران عقد پسر باید پول تو جیبی و مخارج دختر را تامین کند اما آنها
همسر هم هستند و اگر پسری چنین کاری انجام دهد، دور از ذهن نیست اما نباید
یک تکلف دست و پا گیر شود.
فرهنگ سازی برای خانواده ها
که می تواند از طریق رسانه ها انجام شود به جای خود اما مهم ترین فرهنگ
سازی بر عهده ای خود جوانان است. اینطور رفتارها مثل یک موج می تواند در یک
خانواده ایجاد شود. مهریه ای سبک، جهازهای در حد ضرورت و.... اما ما درست
برعکس رفتار می کنیم. هر سال به موج تشریفات زیر یک سقف رفتن می افزاییم و
نتیجه اش خوشبخت تر شدن دختران و پسران مان نیست!
بهتر است هدایای دوران
عقد بجای طلاهای گران قیمت، هدایای زیبایی باشد که می تواند یک یادگاری
ماندگار شود. مثلا زیور الات نقره که هم قیمت کمتری دارد و هم زیباست و
لازم نیست برای همه توضیح داده شود که نقره است یا طلا! البته این در
شرایطی است که واقعا دختر و پسر نتوانند خیلی ساده بگویند که نمی خواهند
طبق عرف اشتباه عمل کنند. در این شرایط می شود با حفظ ظاهر کاری کنند که از
نظر مالی هم دچار مشکل نشوند.
مهم این است که در آغاز راه شراکت برای
یک عمر زندگی در عین حال که حرمت بزرگ تر ها حفظ می شود اما سنت های دست و
پا گیر نتواند شادی ها را از بین ببرد. شادی هایی مثل اولین عید نوروز کنار
هم بودن!
برای اطلاع از طرح همسان گزینی تبیان اینجا کلیک کنید
http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=296313