شمه ای از اخلاق معاشرت
شنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۴، ۰۸:۴۵ ق.ظ
بنام خالق عشق
«زیارت» برادران دینی رفتن و «دیدار مؤمنان» مورد سفارش اولیاء دین است، هم کدورت ها را می زداید، هم نشاط می آورد و هم خدا و رسول را خوشحال می سازد؛ و چه کار نیکی بهتر از این؟...
بجاست که این گونه دیدارها به خاطر خدا و با انگیزه ی خلوص و عمل به سنت دین باشد، نه روی طمع های دنیو ی و انگیزه های مادی و ...
امام صادق (علیه السلام) به اصحاب خویش سفارش می فرمود:
«تزاوروا و تلاقوا و تذاکر و امرنا و احیوه»
به دیدار و ملاقات یکدیگر بروید و «امر» ما را یاد کنید و به یاد هم آرید و آن را زنده نگه دارید. این حدیث، محتوای سازنده و تربیتی و جهت دار و هدفدار بودن دیدارها را تبیین می کند.
«ما زار مسلم اخاه المسلم فی الله و لله الا ناداه الله عزوجل: ایها الزائر طبت و طابت لک الجنه»
هیچ مسلمانی برادر دینی اش را در راه خدا و برای خدا زیارت نمی کند، مگر آنکه خدای متعالی به او ندا می دهد: ای دیدار کننده! خوش به حالت، بهشت برای تو سزاوار و گوارا باد!
در بهره وری از ثواب و پاداش الهی که نباید این گونه محاسبات را به میان کشید. درست است که «دیدی»، «بازدیدی» دارد و هر سلامی ، علیکی و هر نامه ای جوابی ! ولی گاهی هم باید کریمانه و بزگوارانه برخورد کرد. دیدار مؤمن، دیدار خداست و چقدر ثواب دارد. در حدیث قدسی آمده است که خداوند می فرماید :
«ایما مسلم زار مسلما فلیس ایاه زار، ایای زار و ثوابه علی الجنه»
هر مسلمانی که به دیدار مسلمانی برود، او را نه ، بلکه مرا زیارت کرده است و پاداش او بر عهده ی من بهشت است. چه چیزی بالاتر از این؟ دیدار مؤمن همپای دیدار خدا !
«یا علی لا ولیمه الا فی خمس فی عرس او خرس او عذار او وکار او رکاز»
یا علی! جز در این پنج مورد، ولیمه ای (اطعام و مهمانی دادن) نیست: ازدواج و عروسی، تولدنوزاد، ختنه کردن کودک، ساختن یا خریدن خانه ، بازگشت از سفر حج
اطعام با همه ی ارزشی که دارد، آن جاست که «فی الله» و «لله» باشد و به قصد سیر کردن شکمی گرسنه یا شاد کردن برادری مؤمن یا تقویت رابطه های خویشاوند ی و صله ی رحم باشد ..
درست است که از نعمت الهی باید بهره گرفت، اما با حفظ حد و مرز ارزشی آن و فراتر نرفتن از مرز اعتدال، و انجام دادن آن کار به صورتی خردمندانه و شرع پسند و عرف پذیر!
امام حسن مجتبی (علیه السلام) مهمانخانه ای در منزل داشت که به طور معمول، از طبقات مختلف، به ویژه افراد غریب و بی خانه و بینوا و مسافران و یتیمان و محرومان، پیوسته از آن بهره مند می شدند.
برای کریمان بلند همت، «اطعام» لذتی بیش از اطعام خوردن دارد و حظ روحی آنان از این رهگذر است.
در معاشرت ها، هیچ عاملی به اندازه ی خدمت و یاری، جلب کننده ی دلها و محبت ها نیست . هیچ عاملی هم به اندازه ی آزار و زحمت و آسیب رسانی، رشته های دوستی و علقه های مودت را از هم نمی گسلد.
این، طبیعت دلهاست که اسیر محبت می شود و گریزان از دشمنی و بدخواهی. زندگی، جریانی از حوادث گذران است. انسانها نیز نقش اصلی این حوادث را ایفا می کنند. هر چه بی دردسر تر و بی مانع تر باشد، دلها شادتر و امیدها به زندگی افزونتر است.
برعکس، هر چه تصادم و تزاحم منافع و سلب آزادی ها از هم و ایجاد زحمت و مزاحمت برای هم فراهم شود. به همان مقیاس ، رابطه ها تیره تر، دلها جدا تر از یکدیگر، دیدها نسبت به هم منفی تر و زندگی ها به رنج و یأس و سرخوردگی ها نزدیک تر و آمیخته تر خواهد بود.
آسایش در محیط کار و خانه، خواسته ی هر انسان است .
آنکه آسایش دیگران را به هم بزند، «مزاحم» است. به تعبیر دیگر می توان گفت: مزاحم، از دایره ی اسلام بیرون است. این کلام صاحب شریعت و رسالت محمد (صلی الله علیه و اله) است، آنجا که به اصحاب خویش فرمود:
«الا انبئکم من المسلم ؟ من سلم المسلمون من یده و لسانه»؛ آیا شما را خبر دهم که «مسلمان» کیست؟ مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبانش آسوده باشند.
- صدای رادیو، ضبط و بلند گو را در مراسم شادی و عزا و جشن و سوگواری تا حدی بلند کردن که سلب آسایش از دیگران کند. مساجدی که بلندگوهای خود را در مجالس ختم یا شبهای رمضان و محرم تا دیر وقت، به بیرون از مسجد وصل می کنند و همسایگان را از دین و مسجد و عزاداری بیزار می کنند. مسئولند. فقهای بزرگوار نیز در پاسخ به استفتا از این گونه مزاحمتها، از آن نهی کرده اند.
- دیر وقت، برای شب نشینی و مهمانی رفتن.
- مزاحمتهای تلفنی برای دیگران و بی جهت تماس گرفتن، یا گوشی و تلفن را به عنوان سرگرمی و بازی در اختیار کودکان گذاشتن.
- در گرما یا سرما، بدون آمادگی صاحبخانه، به مهمانی و عیادت و زیارت دیگران رفتن.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در این زمینه چنین است:
«المومن نفسه منه فی تعب و الناس منه فی راحه»
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است
(اخلاق معاشرت اثر استاد جواد محدثی)
منبع: ویژه نامه ارمغان بهار محمدی
/خ/راسخون
دید و بازدید
«زیارت» برادران دینی رفتن و «دیدار مؤمنان» مورد سفارش اولیاء دین است، هم کدورت ها را می زداید، هم نشاط می آورد و هم خدا و رسول را خوشحال می سازد؛ و چه کار نیکی بهتر از این؟...
بجاست که این گونه دیدارها به خاطر خدا و با انگیزه ی خلوص و عمل به سنت دین باشد، نه روی طمع های دنیو ی و انگیزه های مادی و ...
امام صادق (علیه السلام) به اصحاب خویش سفارش می فرمود:
«تزاوروا و تلاقوا و تذاکر و امرنا و احیوه»
به دیدار و ملاقات یکدیگر بروید و «امر» ما را یاد کنید و به یاد هم آرید و آن را زنده نگه دارید. این حدیث، محتوای سازنده و تربیتی و جهت دار و هدفدار بودن دیدارها را تبیین می کند.
«ما زار مسلم اخاه المسلم فی الله و لله الا ناداه الله عزوجل: ایها الزائر طبت و طابت لک الجنه»
هیچ مسلمانی برادر دینی اش را در راه خدا و برای خدا زیارت نمی کند، مگر آنکه خدای متعالی به او ندا می دهد: ای دیدار کننده! خوش به حالت، بهشت برای تو سزاوار و گوارا باد!
دیدار حضوری
دیدار کریمانه
در بهره وری از ثواب و پاداش الهی که نباید این گونه محاسبات را به میان کشید. درست است که «دیدی»، «بازدیدی» دارد و هر سلامی ، علیکی و هر نامه ای جوابی ! ولی گاهی هم باید کریمانه و بزگوارانه برخورد کرد. دیدار مؤمن، دیدار خداست و چقدر ثواب دارد. در حدیث قدسی آمده است که خداوند می فرماید :
«ایما مسلم زار مسلما فلیس ایاه زار، ایای زار و ثوابه علی الجنه»
هر مسلمانی که به دیدار مسلمانی برود، او را نه ، بلکه مرا زیارت کرده است و پاداش او بر عهده ی من بهشت است. چه چیزی بالاتر از این؟ دیدار مؤمن همپای دیدار خدا !
مهمان، برکت خانه
موارد مهمانی
«یا علی لا ولیمه الا فی خمس فی عرس او خرس او عذار او وکار او رکاز»
یا علی! جز در این پنج مورد، ولیمه ای (اطعام و مهمانی دادن) نیست: ازدواج و عروسی، تولدنوزاد، ختنه کردن کودک، ساختن یا خریدن خانه ، بازگشت از سفر حج
پرهیز ار اسراف و ریا
اطعام با همه ی ارزشی که دارد، آن جاست که «فی الله» و «لله» باشد و به قصد سیر کردن شکمی گرسنه یا شاد کردن برادری مؤمن یا تقویت رابطه های خویشاوند ی و صله ی رحم باشد ..
درست است که از نعمت الهی باید بهره گرفت، اما با حفظ حد و مرز ارزشی آن و فراتر نرفتن از مرز اعتدال، و انجام دادن آن کار به صورتی خردمندانه و شرع پسند و عرف پذیر!
امام حسن مجتبی (علیه السلام) مهمانخانه ای در منزل داشت که به طور معمول، از طبقات مختلف، به ویژه افراد غریب و بی خانه و بینوا و مسافران و یتیمان و محرومان، پیوسته از آن بهره مند می شدند.
برای کریمان بلند همت، «اطعام» لذتی بیش از اطعام خوردن دارد و حظ روحی آنان از این رهگذر است.
مزاحمت
در معاشرت ها، هیچ عاملی به اندازه ی خدمت و یاری، جلب کننده ی دلها و محبت ها نیست . هیچ عاملی هم به اندازه ی آزار و زحمت و آسیب رسانی، رشته های دوستی و علقه های مودت را از هم نمی گسلد.
این، طبیعت دلهاست که اسیر محبت می شود و گریزان از دشمنی و بدخواهی. زندگی، جریانی از حوادث گذران است. انسانها نیز نقش اصلی این حوادث را ایفا می کنند. هر چه بی دردسر تر و بی مانع تر باشد، دلها شادتر و امیدها به زندگی افزونتر است.
برعکس، هر چه تصادم و تزاحم منافع و سلب آزادی ها از هم و ایجاد زحمت و مزاحمت برای هم فراهم شود. به همان مقیاس ، رابطه ها تیره تر، دلها جدا تر از یکدیگر، دیدها نسبت به هم منفی تر و زندگی ها به رنج و یأس و سرخوردگی ها نزدیک تر و آمیخته تر خواهد بود.
مزاحمت چیست؟
آسایش در محیط کار و خانه، خواسته ی هر انسان است .
آنکه آسایش دیگران را به هم بزند، «مزاحم» است. به تعبیر دیگر می توان گفت: مزاحم، از دایره ی اسلام بیرون است. این کلام صاحب شریعت و رسالت محمد (صلی الله علیه و اله) است، آنجا که به اصحاب خویش فرمود:
«الا انبئکم من المسلم ؟ من سلم المسلمون من یده و لسانه»؛ آیا شما را خبر دهم که «مسلمان» کیست؟ مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبانش آسوده باشند.
- صدای رادیو، ضبط و بلند گو را در مراسم شادی و عزا و جشن و سوگواری تا حدی بلند کردن که سلب آسایش از دیگران کند. مساجدی که بلندگوهای خود را در مجالس ختم یا شبهای رمضان و محرم تا دیر وقت، به بیرون از مسجد وصل می کنند و همسایگان را از دین و مسجد و عزاداری بیزار می کنند. مسئولند. فقهای بزرگوار نیز در پاسخ به استفتا از این گونه مزاحمتها، از آن نهی کرده اند.
- دیر وقت، برای شب نشینی و مهمانی رفتن.
- مزاحمتهای تلفنی برای دیگران و بی جهت تماس گرفتن، یا گوشی و تلفن را به عنوان سرگرمی و بازی در اختیار کودکان گذاشتن.
- در گرما یا سرما، بدون آمادگی صاحبخانه، به مهمانی و عیادت و زیارت دیگران رفتن.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در این زمینه چنین است:
«المومن نفسه منه فی تعب و الناس منه فی راحه»
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است
(اخلاق معاشرت اثر استاد جواد محدثی)
منبع: ویژه نامه ارمغان بهار محمدی
/خ/راسخون
۹۴/۰۴/۲۷