عاملی که محبت ها را زیاد می کند!
فرهنگ تقدیر و تشکر، موجب توسعه ی خیرات و افزایش نیکوکاری و احسان در جامعه است. چرا تشکر می کنم؟ چرا تشکر می کنی؟
کافی است بی صدا به خواندن خط های زیر مشغول شوید تا دستگیرتان شود چرا اگر عادت به تشکر کردن نداریم خیلی زود باید به آن عادت کنیم.
تشکر کنید تا نعمت هایتان زیادتر شود؛ رابطه شکر و نعمت مثل رابطه نور و دیدن است. نور اگر نباشد، دیدن تعطیل است. شکر نعمت های قبلی اگر نباشد، نعمت های بعدی هم تعطیل اند. این یکی از قانون های جهان است و برو برگرد ندارد.
پس آنها که می خواهند نعمت های بیشتری به سمتشان سرازیر شود، تشکر از نعمت هایی را که دارند، پشت گوش نیندازند!
در لغت نامه دهخدا مقابل «نعمت» نوشته شده: احسان، نیکی، آنچه از نیکویی که در حق کسی کرده شود... این را نوشتیم تا «نعمت» را یک لغت خاص یا لغتی که برای چیزهای خاصی به کار می رود، ندانیم. هر کاری که دیگران به لطف در حق ما کنند، نعمت است.
به عنوان مثال خدا نعمت سلامتی داده؛ یا مردم دور و اطراف و کوچه و خیابانی که وقتی وسط پیاده رو کیسه پرتقال ها پاره می شود، خم می شوند و پرتقال هایی را که هر کدام دارد به سمتی قل می خورند را برایمان جمع می کنند.
اگر کسی کاری برایمان کرد یا کمکی به ما کرد، باید از او تشکر کنیم. این، یکی از واضح ترین علامت ها برای تشخیص انسان بودن است.
چنانچه در روایتی از امام رضا علیه السلام می خوانیم که فرمودند :
مَن لَم یَشکُرِ المُنعِمَ مِنَ المَخلوقینَ لَم یَشکُرِ اللّه عَزَّوَجَلَّ؛ هر کس در مقابل خوبى مردم تشکر نکند، از خداى عزّوجلّ تشکر نکرده است. (عیون الاخبارالرضا ج2، ص24، ح2)
واقعا چطور باید توضیح داد کسی که مدام دلش می خواهد مورد لطف قرار بگیرد ولی حس تشکر کردن از آنهایی را که به او لطف می‌کنند ندارد؟!
تشکر کنید تا محبوب و محترم باشید؛ چه کسی از دیدن آدم طلبکاری که هر کاری برایش کنید، برنمی گردد و یک «خیلی ممنون» خفیف بگوید لذت می برد؟
بیایید سحر و افسون این واژه کوتاه و در عین حال پرشکوه "متشکرم" را دریابیم.
از دیگران طلبکار نباشیم. هیچ کس به ما بدهکار نیست. به بهترین نحو به کسی که لطفی در حق شما می کند بفهمانید که ارزش لطفش را می فهمید
کار آسانی است
هر چند دفعه که امکان دارد، فقط بگویید: "سپاسگزارم" از متصدی گرفتن عوارض جاده‌ای به خاطر گرفتن پول و نیز از همکارتان که شیرینی برایتان می آورد و از دوست خود که روز شنبه ملال آور و کسالت باری به سراغتان می آید، زبان به تشکر بگشایید. همین و بس. لازم نیست که سپاسگزاری‌تان را با جمله‌ای طولانی به طرف مقابل بیان کنید. فقط یک "متشکرم" ساده کفایت می‌کند.
کلمه ای که غوفا می کند
در حقیقت این پاسخ طوطی واری که همگی به عنوان نشان ادب و نزاکت آموخته‌ایم، چیز کمی نیست؛ زیرا همین "کلمه ممنونم، واقعیت پذیرفته شده از طرف ما را در مغزمان مستحکم می گرداند و نگرش درونی خوش بینی را پدید آورده و اقدامی شخصیت ساز است که دیدگاه مثبتی از جهان شمرده می شود."
به سخن دیگر، وقتی می گوییم "سپاسگزارم" به خاطر می آوریم که در این لحظه، چیزی به ما داده شده است که یاریمان می کند به یاد آوریم که اتفاقات خوشایندی برایمان روی داده و اطمینان یابیم که به طور کلی نیازهایمان برآورده خواهد شد.
در ضمن قدردانی از افراد، اثرات شگفت انگیزی در آنان دارد و سبب می شود که کوشش هایشان، هر چه که هستند، مورد توجه و حق شناسی قرار گیرند. همگان نیازمندیم که ستوده شویم.
"تشکر کردن" باعث می‌شود در آینده رفتارهای خویش را تداوم بخشیم. شاید کاری نکنیم که موجب سپاس شود، ولی اگر از ما تشکر شود، وادارمان می کند که بخواهیم مجدداً به عمل خاصی دست زنیم. (مجله موفقیت)
و این جاست که می توان اهمیت این موضع را در روایات فهمید. آن جا امام سجاد علیه السلام فرمودند:
أشکَرُکُم للّه أشکَرُکُم للناسِ؛ سپاس گزارترین شما از خدا، سپاس گزارترین شما از مردم است. (الکافی: ج2، ص99، ح30)
طلبکار بودن را کنار بگذاریم
از دیگران طلبکار نباشیم. هیچ کس به ما بدهکار نیست. به بهترین نحو به کسی که لطفی در حق شما می کند بفهمانید که ارزش لطفش را می فهمید.
اگر کسی کاری برایمان کرد یا کمکی به ما کرد، باید از او تشکر کنیم. این، یکی از واضح ترین علامت ها برای تشخیص انسان بودن است
هنگامی که پیوسته شکرگزار هستی و با حسی برخاسته از تشکر و سپاس زندگی می کنی، سرتاسر زندگی به دعا و نیایشی عملی و زنده تبدیل خواهد شد.
عاملی که محبت ها را زیاد می کند
هنگامی که کسی از ما با خوشحالی تشکر می کند، احساس خوشبختی می کنیم و مصمم تر از پیش آن کاری را که به خاطرش از ما تشکر کرده اند را باز انجام می دهیم.
امام علی علیه السّلام می فرماید: «سپاس گزاری تو از کسی که از تو راضی است، رضایت و وفای او را می افزاید و سپاس گزاری از کسی که بر تو خشمگین است، موجب محبت از سوی او نسبت به تو می گردد.» (میزان الحکمه، ج۵، ص۱۵۲)
در برخوردهای اجتماعی و به خصوص در روابط خانوادگی، یکی از عوامل محبت آفرین و تحکیم روابط، داشتن روحیه ی سپاس گزاری، قدردانی و حق شناسی نسبت به اطرافیان است.
در سپاس گزاری نسبت به دیگران، توجه به نعمت های مادی و معنوی که از ایشان به ما می رسد، گام نخست در پیدایش حالت سپاس است.
فرهنگ تقدیر و تشکر، موجب توسعه ی خیرات و افزایش نیکوکاری و احسان در جامعه است. هنگامی که کسی از ما با خوشحالی تشکر می کند، احساس خوشبختی می کنیم و مصمم تر از پیش آن کاری را که به خاطرش از ما تشکر کرده اند را باز انجام می دهیم.
فرآوری: زهرا اجلال
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منابع:
افکار نیوز
مجله موفقیت
سایت حوزه
سایت آوینی